Forever
Aυτή τη φορά ξέραμε οτι θα είναι διαφορετικά. Τόσο επειδή ο αγώνας ήταν πιο κρίσιμος, όσο και επειδή οι αντίπαλοι οπαδοί ήταν περισσότεροι και δυνατότεροι από την προηγούμενη φορά. Το 2012 http://sfapeirotan.blogspot.gr/2012/05/bergamo.html ήταν τελευταία αγωνιστική, εορταστική ατμόσφαιρα, μια καλή χρονιά, χωρίς άγχος για το αποτέλεσμα και καμιά διάθεση για αντιπαράθεση με τους ελάχιστους Lazziali (tesserati). Άλλωστε ο μεσημεριανός αγώνας δεν επέτρεπε καμιά κίνηση υπό τον άγρυπνο βλέμμα των καμερών.
Όμως τώρα... ήταν οι άλλοι από την πρωτεύουσα. Που είχαν δεχθεί την Κάρτα και που θα ταξίδευαν κατά εκατοντάδες. Ο αγώνας κρίσιμος, και για τους δυο, υπό το φως των προβολέων που βόλευε για κίνηση εναντίον των αντίπαλων οπαδών, ειδικά όταν αυτοί θεωρούνται ο άσπονδος εχθρός. Το κλίμα είχε δυναμιτιστεί από τη στιγμή που μαθεύτηκε ότι μαζί με τους Ρωμαίους θα ταξιδέψουν και Bresciani, ο έτερος άσπονδος εχθρός. Την περυσινή χρονιά είχαν γίνει εκτεταμένα επεισόδια στον ίδιο αγώνα. Επόμενο ήταν να υπάρχει εκ μέρους μας μια αγωνία και μια γλυκιά προσμονή για το ταξίδι, αλλά και το ντέρμπι εντός και εκτός γηπέδου.
Η φιλοξενία από τα παιδιά της Atalanta μας σκλάβωσε. Το βράδυ πριν το παιχνίδι περιείχε βόλτα στα δύο κοινωνικά κέντρα της πόλης, αυτοκόλλητα και μπλούζες για δώρο, άφθονο αλκοόλ και δείπνο 2 πιάτων συνοδευόμενο από άφθονο ντόπιο κρασί στα πλαίσια της ενίσχυσης της νεοφώτιστης αυτοοργανωμένης ποδοσφαιρικής ομάδας “Bergamo Antifa United”, γνωριμίες με τους ισπανούς ούλτρας και κάποιους ιταλούς diffidatti εξαιτίας των επεισοδίων της Αταλάντα με τη Βερόνα, συζητήσεις. Πολλές συζητήσεις, για το ποδόσφαιρο και διάφορα κοινωνικά θέματα.
Σάββατο πλέον, και αφού έγιναν οι βόλτες στην υπέροχη πόλη, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για το γήπεδο. Για την ακρίβεια για το στέκι των Forever. Η ελληνική αργοπορία ενισχύθηκε από την αποφασή μας να κάνουμε μια στάση στέκι του Curva Nord. Αναμφισβήτητα, το κλίμα εκεί ήταν πιο επιφυλακτικό, μέχρις ότου να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις. Δεν είναι και λίγο να σκάνε μύτη κάποιες άγνωστες φάτσες ανάμεσα σε κάμποσες δεκάδες τσιταρισμένους ούλτρας, που αδημονούν για ξέμπαρκους Ρωμαίους... Η μπύρα ελάφρυνε το κλίμα και σύντομα γίναμε το “αξιοθέατο” των μπεργκαμάσκων. Σχεδόν όλοι περάσανε να δούνε τους “εξωγήινους” από τα Γιάννενα, που κάνανε τόσα χιλιόμετρα για την ομάδα τους. Μέσα σε αυτούς που μας απήυθυναν χαιρετισμό ήταν και εμβληματικές φιγούρες του ιταλικού οπαδικού κινήματος. Ανταποδώσαμε το σεβασμό στη διεθνή γλώσσα των οπαδών: κεράσαμε μπύρες. Η ώρα πέρναγε αστραπιαία. Μια στάση στην trattoria και βουρ για το στέκι των Forever. Εκεί, το κλίμα σαφώς πιο φιλικό, φάτσες οικείες και γνώριμες, νέες χαιρετούρες και κεράσματα και η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε, οπότε έπρεπε να επιστρέψουμε στο γήπεδο. Πικρή αίσθηση να φεύγεις από το στέκι τους και πίσω σου να παραμένουν οι diffidatti... Kάποιοι από εμάς είχαν την ευκαιρία να πάνε με τον ''Γλυκάνισο'' και το αμάξι του, ο οποίος κάθε δεύτερη Κυριακή κάνει 450 χλμ από την Ανκόνα για να πάει στο γήπεδο και μετά πάλι πίσω. Μπορεί το προσωπό του να έδειχνε καταβεβλημένο από τις καταχρήσεις, όμως κανείς μας δεν πίστευε οτι ήταν μόνο 49 χρονών και οτι πήγαινε στο γήπεδο με φυσοκάλαμο και κανονικά βελάκια...
Έξω από το γήπεδο, σε απόσταση αναπνοής από το πεταλάκι των φιλοξενουμένων και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Ιταλοί ματατζήδες με την οκά, 5 θωρακισμένα οχήματα που είχαν επιστρατευτεί για την περίσταση, digos με πολιτικά και το χαρακτηριστικό μπλε κράνος, σειρήνες, ελικόπτερο, αγωνία και συγκεχυμένες πληροφορίες για το κονβόι των ρωμαίων που καταφθάνουν. Κι άλλες μπύρες, από μαγαζί σε μαγαζί. Κι άλλες γνωριμίες, μας συστήνουν σε έναν από τους ιδρυτές των Wild Kaos, ιστορικό γκρουπ του Bergamo. Το σκοτάδι δεν έχει πέσει ακόμα και τα πράγματα φαντάζουν ήρεμα...
Έφτασε επιτέλους η στιγμή να μπούμε στο γήπεδο και στο πεταλό μας. Πρώτη στάση στον πάγκο με το καινούριο συνδεσμιακό υλικό των Forever. Δεύτερη στάση στα διαχωριστικά κάγκελα για τις παραδοσιακές αντεγκλήσεις με όσους ρωμαίους είχαν ήδη μπει. Και ξαφνικά, ακούμε γιουχαρίσματα, οπότε καταλαβαίνουμε οτι μπαίνει η Roma για προθέρμανση. Τρίτη στάση στα πλέξιγκλας προκειμένου να βρίσουμε τους μανωλά και τοροσίδη. Δυο παίχτες που έχουν συνδεθεί, όσο λίγοι, με το διεφθαρμένο σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, το κατεστημένο του μαρινάκη, την εθνική ομάδα της επο, του ρεχάγκελ, των μανατζαραίων, των δημοσιογράφων κλπ. Ειδικά για τον μανωλά, ήταν μεγαλύτερη η επιθυμία μας για ξεφτίλισμα, ακριβώς επειδή είχε ξεπουλήσει την ομάδα του για τα λεφτά του μαρινάκη πριν 2 χρόνια. Πρώτο θέμα στα τριγωνάκια της προθέρμανσης της Roma έγιναν οι παλαβοί που βρίζουνε στα ελληνικά. Η αγαπημένη ελληνική φράση “μαλάκα” σύντομα γέμιζε το στόμα των ιταλών που μας περιστοιχίζαν. Και για να μην μένουνε απορίες, εξηγήσαμε στους μανωλά-τοροσίδη πως η αγαπημένη μας ομάδα είναι ο ΠΑΣ. Μην τύχει -δηλαδή- και κατηγορήσουν άλλους...
Ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το σφύριγμα της έναρξης και το coreo έχει στηθεί. Παντού ασημένια χαρτόνια που αντανακλούν το φως των προβολέων, πολύ όμορφο θέαμα με τα καπνογόνα, με ένα τεράστιο πανό στην Nord που έγραφε ''Υou will never walk alone'' και 3 μεγάλα στην Sud που στα ιταλικά έγραφαν: ''Μαγική Αταλάντα νίκησε για μας-Εμείς θα τραγουδάμε ως τον θάνατο- Forza Atalanta''. Και πράγματι η Αταλάντα ξεκινάει πολύ καλά, σκοράροντας στο πρώτο λεπτό και με εμάς να έχουμε χαθεί στο τσούρμο που έχει σκαρφαλώσει στα διαχωριστικά για να πικάρει τους ρωμαίους. Μετά από 5-6 λεπτά έχουμε και δοκάρι, για να τελειώσει το ματς, αλλά ατυχία. Είναι η ώρα που μπαίνουν και οι τελευταίοι οπαδοί της Roma, που σαφώς ήταν και οι πιο εκδηλωτικοί. Σίγουρα επρόκειτο για τα μπουμπούκια της πρωτεύουσας. Τα καπνογόνα τους έρχονται προς την κερκίδα μας, αλλά κανείς δεν τα γυρίζει πίσω. Θες οι κάμερες πάνω από τα κεφάλια μας, θες το μικρό της πόλης που όλοι γνωρίζουν όλους; Ποιος ξέρει. Άσε που οι περισσότεροι του γκρουπ μόλις τώρα αρχίζουν να γυρίζουν από την τιμωρία τους (diffida). H μπάλα πόρνη, ως γνωστόν, και έτσι πριν το ημίχρονο η Roma έχει γυρίσει το σκορ στο 1-2. Ημίχρονο πλέον, και εμείς να απαντάμε με επιχειρήματα... στους φασίστες που φωνάζουν Duce-Duce και χαιρετάνε ναζιστικά. Στο 2ο ημίχρονο το σκορ δεν αλλάζει, παρά τις ευκαιρίες μας. Όπως δεν αλλάζει και η κατάσταση στην εξέδρα με τις αντεγκλήσεις. Ο αγώνας λήγει, με τους παίχτες και τους οπαδούς της Roma να πανηγυρίζουν σαν να πήραν πρωτάθλημα. Έτσι κι αλλιώς είχαν να κερδίσουν πέντε χρόνια στο Bergamo, οπότε δικαιολογούνται. Ξαφνικά φεύγει ο Μανωλάς από τους υπόλοιπους και έρχεται στη μεριά μας, στέλνοντας μας ειρωνικά φιλιά και μπινελίκια. Τρανή απόδειξη ότι χαλάστηκε που κάποιοι από την χώρα του δε τρέφουν ίχνος σεβασμού προς το προσωπό του και σε αυτό που αντιπροσωπεύει.
Τίτλοι τέλους και εμείς ποζάρουμε για την αναμνηστική φωτογραφία. Βγαίνουμε με τους carabinieri να έχουν κάνει τείχος με τα σκυλιά, τα θωρακισμένα με ανοιχτούς τους φάρους και φουλ αρματωμένα, με τον χώρο πλημμυρισμένο από digos. Οι Atalantini αρχίζουν και σπάνε σιγά-σιγά. Περίεργη ησυχία και ηρεμία. Αργότερα θα μαθαίναμε πως η αυτοκινητοπομπή των ρωμαίων δεν πορεύτηκε άνευ εμποδίων. Η τοπική εφημερίδα, στην ηλεκτρονική της έκδοση, κάνει λόγο για 10 τραυματίες αστυνομικούς και 6 συλληφθέντες οπαδούς της Αταλάντα. Έχουμε φτάσει πλέον στο στέκι των Forever και ο θόρυβος του ελικοπτέρου δε λέει να κοπάσει. Κέρασμα μπύρες τόσο από πλευράς μας, όσο και από αυτούς, κέρασμα φαγητό (η καλύτερη μακαρονάδα που έχουμε φαεί ποτέ). Γνωριμίες με οπαδούς και τις οικογενειές τους, με άτομα που έχουν να πατήσουν στο γήπεδο από τότε που διαλύθηκαν οι BNA, αλλά που φοράνε ακόμα περήφανα τα ρούχα τους. Άτομα που έχουν επισκεφτεί τους Zapatistas, μέλη της αλλοτινής πρωτοβουλίας “El estadio del Bae”.
Η ώρα έχει περάσει όμως, ακολουθώντας τους δικούς της επαναλαμβανόμενους κανόνες. Πρέπει να φύγουμε. Τελευταίες χαιρετούρες μέσα σε κλίμα συγκίνησης, ειδικά από το μέρος μας, αφού αισθανόμαστε υπόχρεοι από μια τέτοια φιλοξενία. Δίνουμε ραντεβού για την επόμενη φορά και ίσως αυτό να είναι το μόνο χαρούμενο αίσθημα εκείνη την στιγμή.
Υ.Γ. τοροσίδη μας έθιξες. Περιμέναμε και από σένα μια τέτοια αντιμετώπιση. Δεν μας έκανες την τιμή όπως ο κωστάκης.
Aυτή τη φορά ξέραμε οτι θα είναι διαφορετικά. Τόσο επειδή ο αγώνας ήταν πιο κρίσιμος, όσο και επειδή οι αντίπαλοι οπαδοί ήταν περισσότεροι και δυνατότεροι από την προηγούμενη φορά. Το 2012 http://sfapeirotan.blogspot.gr/2012/05/bergamo.html ήταν τελευταία αγωνιστική, εορταστική ατμόσφαιρα, μια καλή χρονιά, χωρίς άγχος για το αποτέλεσμα και καμιά διάθεση για αντιπαράθεση με τους ελάχιστους Lazziali (tesserati). Άλλωστε ο μεσημεριανός αγώνας δεν επέτρεπε καμιά κίνηση υπό τον άγρυπνο βλέμμα των καμερών.
Όμως τώρα... ήταν οι άλλοι από την πρωτεύουσα. Που είχαν δεχθεί την Κάρτα και που θα ταξίδευαν κατά εκατοντάδες. Ο αγώνας κρίσιμος, και για τους δυο, υπό το φως των προβολέων που βόλευε για κίνηση εναντίον των αντίπαλων οπαδών, ειδικά όταν αυτοί θεωρούνται ο άσπονδος εχθρός. Το κλίμα είχε δυναμιτιστεί από τη στιγμή που μαθεύτηκε ότι μαζί με τους Ρωμαίους θα ταξιδέψουν και Bresciani, ο έτερος άσπονδος εχθρός. Την περυσινή χρονιά είχαν γίνει εκτεταμένα επεισόδια στον ίδιο αγώνα. Επόμενο ήταν να υπάρχει εκ μέρους μας μια αγωνία και μια γλυκιά προσμονή για το ταξίδι, αλλά και το ντέρμπι εντός και εκτός γηπέδου.
Η φιλοξενία από τα παιδιά της Atalanta μας σκλάβωσε. Το βράδυ πριν το παιχνίδι περιείχε βόλτα στα δύο κοινωνικά κέντρα της πόλης, αυτοκόλλητα και μπλούζες για δώρο, άφθονο αλκοόλ και δείπνο 2 πιάτων συνοδευόμενο από άφθονο ντόπιο κρασί στα πλαίσια της ενίσχυσης της νεοφώτιστης αυτοοργανωμένης ποδοσφαιρικής ομάδας “Bergamo Antifa United”, γνωριμίες με τους ισπανούς ούλτρας και κάποιους ιταλούς diffidatti εξαιτίας των επεισοδίων της Αταλάντα με τη Βερόνα, συζητήσεις. Πολλές συζητήσεις, για το ποδόσφαιρο και διάφορα κοινωνικά θέματα.
Σάββατο πλέον, και αφού έγιναν οι βόλτες στην υπέροχη πόλη, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για το γήπεδο. Για την ακρίβεια για το στέκι των Forever. Η ελληνική αργοπορία ενισχύθηκε από την αποφασή μας να κάνουμε μια στάση στέκι του Curva Nord. Αναμφισβήτητα, το κλίμα εκεί ήταν πιο επιφυλακτικό, μέχρις ότου να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις. Δεν είναι και λίγο να σκάνε μύτη κάποιες άγνωστες φάτσες ανάμεσα σε κάμποσες δεκάδες τσιταρισμένους ούλτρας, που αδημονούν για ξέμπαρκους Ρωμαίους... Η μπύρα ελάφρυνε το κλίμα και σύντομα γίναμε το “αξιοθέατο” των μπεργκαμάσκων. Σχεδόν όλοι περάσανε να δούνε τους “εξωγήινους” από τα Γιάννενα, που κάνανε τόσα χιλιόμετρα για την ομάδα τους. Μέσα σε αυτούς που μας απήυθυναν χαιρετισμό ήταν και εμβληματικές φιγούρες του ιταλικού οπαδικού κινήματος. Ανταποδώσαμε το σεβασμό στη διεθνή γλώσσα των οπαδών: κεράσαμε μπύρες. Η ώρα πέρναγε αστραπιαία. Μια στάση στην trattoria και βουρ για το στέκι των Forever. Εκεί, το κλίμα σαφώς πιο φιλικό, φάτσες οικείες και γνώριμες, νέες χαιρετούρες και κεράσματα και η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε, οπότε έπρεπε να επιστρέψουμε στο γήπεδο. Πικρή αίσθηση να φεύγεις από το στέκι τους και πίσω σου να παραμένουν οι diffidatti... Kάποιοι από εμάς είχαν την ευκαιρία να πάνε με τον ''Γλυκάνισο'' και το αμάξι του, ο οποίος κάθε δεύτερη Κυριακή κάνει 450 χλμ από την Ανκόνα για να πάει στο γήπεδο και μετά πάλι πίσω. Μπορεί το προσωπό του να έδειχνε καταβεβλημένο από τις καταχρήσεις, όμως κανείς μας δεν πίστευε οτι ήταν μόνο 49 χρονών και οτι πήγαινε στο γήπεδο με φυσοκάλαμο και κανονικά βελάκια...
Έξω από το γήπεδο, σε απόσταση αναπνοής από το πεταλάκι των φιλοξενουμένων και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Ιταλοί ματατζήδες με την οκά, 5 θωρακισμένα οχήματα που είχαν επιστρατευτεί για την περίσταση, digos με πολιτικά και το χαρακτηριστικό μπλε κράνος, σειρήνες, ελικόπτερο, αγωνία και συγκεχυμένες πληροφορίες για το κονβόι των ρωμαίων που καταφθάνουν. Κι άλλες μπύρες, από μαγαζί σε μαγαζί. Κι άλλες γνωριμίες, μας συστήνουν σε έναν από τους ιδρυτές των Wild Kaos, ιστορικό γκρουπ του Bergamo. Το σκοτάδι δεν έχει πέσει ακόμα και τα πράγματα φαντάζουν ήρεμα...
Έφτασε επιτέλους η στιγμή να μπούμε στο γήπεδο και στο πεταλό μας. Πρώτη στάση στον πάγκο με το καινούριο συνδεσμιακό υλικό των Forever. Δεύτερη στάση στα διαχωριστικά κάγκελα για τις παραδοσιακές αντεγκλήσεις με όσους ρωμαίους είχαν ήδη μπει. Και ξαφνικά, ακούμε γιουχαρίσματα, οπότε καταλαβαίνουμε οτι μπαίνει η Roma για προθέρμανση. Τρίτη στάση στα πλέξιγκλας προκειμένου να βρίσουμε τους μανωλά και τοροσίδη. Δυο παίχτες που έχουν συνδεθεί, όσο λίγοι, με το διεφθαρμένο σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, το κατεστημένο του μαρινάκη, την εθνική ομάδα της επο, του ρεχάγκελ, των μανατζαραίων, των δημοσιογράφων κλπ. Ειδικά για τον μανωλά, ήταν μεγαλύτερη η επιθυμία μας για ξεφτίλισμα, ακριβώς επειδή είχε ξεπουλήσει την ομάδα του για τα λεφτά του μαρινάκη πριν 2 χρόνια. Πρώτο θέμα στα τριγωνάκια της προθέρμανσης της Roma έγιναν οι παλαβοί που βρίζουνε στα ελληνικά. Η αγαπημένη ελληνική φράση “μαλάκα” σύντομα γέμιζε το στόμα των ιταλών που μας περιστοιχίζαν. Και για να μην μένουνε απορίες, εξηγήσαμε στους μανωλά-τοροσίδη πως η αγαπημένη μας ομάδα είναι ο ΠΑΣ. Μην τύχει -δηλαδή- και κατηγορήσουν άλλους...
Ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το σφύριγμα της έναρξης και το coreo έχει στηθεί. Παντού ασημένια χαρτόνια που αντανακλούν το φως των προβολέων, πολύ όμορφο θέαμα με τα καπνογόνα, με ένα τεράστιο πανό στην Nord που έγραφε ''Υou will never walk alone'' και 3 μεγάλα στην Sud που στα ιταλικά έγραφαν: ''Μαγική Αταλάντα νίκησε για μας-Εμείς θα τραγουδάμε ως τον θάνατο- Forza Atalanta''. Και πράγματι η Αταλάντα ξεκινάει πολύ καλά, σκοράροντας στο πρώτο λεπτό και με εμάς να έχουμε χαθεί στο τσούρμο που έχει σκαρφαλώσει στα διαχωριστικά για να πικάρει τους ρωμαίους. Μετά από 5-6 λεπτά έχουμε και δοκάρι, για να τελειώσει το ματς, αλλά ατυχία. Είναι η ώρα που μπαίνουν και οι τελευταίοι οπαδοί της Roma, που σαφώς ήταν και οι πιο εκδηλωτικοί. Σίγουρα επρόκειτο για τα μπουμπούκια της πρωτεύουσας. Τα καπνογόνα τους έρχονται προς την κερκίδα μας, αλλά κανείς δεν τα γυρίζει πίσω. Θες οι κάμερες πάνω από τα κεφάλια μας, θες το μικρό της πόλης που όλοι γνωρίζουν όλους; Ποιος ξέρει. Άσε που οι περισσότεροι του γκρουπ μόλις τώρα αρχίζουν να γυρίζουν από την τιμωρία τους (diffida). H μπάλα πόρνη, ως γνωστόν, και έτσι πριν το ημίχρονο η Roma έχει γυρίσει το σκορ στο 1-2. Ημίχρονο πλέον, και εμείς να απαντάμε με επιχειρήματα... στους φασίστες που φωνάζουν Duce-Duce και χαιρετάνε ναζιστικά. Στο 2ο ημίχρονο το σκορ δεν αλλάζει, παρά τις ευκαιρίες μας. Όπως δεν αλλάζει και η κατάσταση στην εξέδρα με τις αντεγκλήσεις. Ο αγώνας λήγει, με τους παίχτες και τους οπαδούς της Roma να πανηγυρίζουν σαν να πήραν πρωτάθλημα. Έτσι κι αλλιώς είχαν να κερδίσουν πέντε χρόνια στο Bergamo, οπότε δικαιολογούνται. Ξαφνικά φεύγει ο Μανωλάς από τους υπόλοιπους και έρχεται στη μεριά μας, στέλνοντας μας ειρωνικά φιλιά και μπινελίκια. Τρανή απόδειξη ότι χαλάστηκε που κάποιοι από την χώρα του δε τρέφουν ίχνος σεβασμού προς το προσωπό του και σε αυτό που αντιπροσωπεύει.
Τίτλοι τέλους και εμείς ποζάρουμε για την αναμνηστική φωτογραφία. Βγαίνουμε με τους carabinieri να έχουν κάνει τείχος με τα σκυλιά, τα θωρακισμένα με ανοιχτούς τους φάρους και φουλ αρματωμένα, με τον χώρο πλημμυρισμένο από digos. Οι Atalantini αρχίζουν και σπάνε σιγά-σιγά. Περίεργη ησυχία και ηρεμία. Αργότερα θα μαθαίναμε πως η αυτοκινητοπομπή των ρωμαίων δεν πορεύτηκε άνευ εμποδίων. Η τοπική εφημερίδα, στην ηλεκτρονική της έκδοση, κάνει λόγο για 10 τραυματίες αστυνομικούς και 6 συλληφθέντες οπαδούς της Αταλάντα. Έχουμε φτάσει πλέον στο στέκι των Forever και ο θόρυβος του ελικοπτέρου δε λέει να κοπάσει. Κέρασμα μπύρες τόσο από πλευράς μας, όσο και από αυτούς, κέρασμα φαγητό (η καλύτερη μακαρονάδα που έχουμε φαεί ποτέ). Γνωριμίες με οπαδούς και τις οικογενειές τους, με άτομα που έχουν να πατήσουν στο γήπεδο από τότε που διαλύθηκαν οι BNA, αλλά που φοράνε ακόμα περήφανα τα ρούχα τους. Άτομα που έχουν επισκεφτεί τους Zapatistas, μέλη της αλλοτινής πρωτοβουλίας “El estadio del Bae”.
Η ώρα έχει περάσει όμως, ακολουθώντας τους δικούς της επαναλαμβανόμενους κανόνες. Πρέπει να φύγουμε. Τελευταίες χαιρετούρες μέσα σε κλίμα συγκίνησης, ειδικά από το μέρος μας, αφού αισθανόμαστε υπόχρεοι από μια τέτοια φιλοξενία. Δίνουμε ραντεβού για την επόμενη φορά και ίσως αυτό να είναι το μόνο χαρούμενο αίσθημα εκείνη την στιγμή.
Υ.Γ. τοροσίδη μας έθιξες. Περιμέναμε και από σένα μια τέτοια αντιμετώπιση. Δεν μας έκανες την τιμή όπως ο κωστάκης.
